Dag 26 en 27 Namen/Namur

Pas op weg naar de winkel voor vers brood kom ik erachter dat vandaag, 21 juli, een Nationale feestdag is in België. ‘Independence day’. (Hoe Frans) En dus zijn alle winkels dicht. Hmmm.

We varen pas om 10.40 weg uit Auvelais, hopend dat de sluizen wel bediend worden. Dat is gelukkig het geval. In de 26 km tot in het centrum van Namen zijn het er maar 3. Van die grote. 
Bij de eerste lijkt het even mis te gaan als de sluisdeur achter ons niet helemaal sluit. Hoewel we al marifooncontact met de sluis hadden, meldt de sluiswachter niets. Na een aantal minuten verschijnt er een man met een hark. Door een aantal takken en andere rotzooi kon de deur niet helemaal dicht. Even later sluit de deur en zakken we - gruwelijk langzaam - een paar meter omlaag. De route is mooi. Een beetje industrie, maar ach, voor de afwisseling….

De entree in Namen is ook mooi.

Het laatste stuk van de Sambre voert dwars door het stadscentrum. En daar vloeit de Sambre ook in de Maas.

We slaan rechtsaf om even verder, aan de voet van de Citadel, af te meren aan de kade. Pal naast het Casino, dus wie weet. 
Het is pas 14.00, dus we lopen nog even de stad in. Die blijkt toch groter dan we dachten. En telt enorm veel kerken. 
We gaan op tijd terug want we krijgen visite; Kirsten komt een weekendje slapen. 😍
 We kletsen bij, eten aan boord en spelen een spelletje Yathzee. Binnen, want voor het eerst deze vakantie koelt het vanavond toch net wat te ver af. 
Zaterdag na het ontbijt gaan we de toerist uithangen. We gaan Namen in, lopen door de winkelstraten en over de weekmarkt - die net blijkt te sluiten - en bezichtigen wat oude gebouwen.

Dan kopen we 3 retourtjes voor de kabelbaan naar de Citadel. Mooie vergezichten.

Van de vele muren die vanaf beneden zagen zien we hier weinig. Logisch, want we lopen er overheen.  Na een uurtje en een terrasje lopen we langs de zijde van de Maas langzaam naar beneden. Daar zien we wel muren omdat de Citadel hier een beetje trapsgewijs is opgebouwd. Als Kirsten op zo’n muur klimt krijgen we het even benauwd. 🥵 “Maar goed dat jullie mij tijdens vakanties niet kunnen zien dan.” Die informatie had ik prima kunnen missen. 
Het retourtje bleek niet nodig want uiteindelijk lopen we naar beneden. Ach, nog maar een terrasje dan. Weer valt ons het grote aantal bedelaars op. Ze zitten meestal op straathoeken in het centrum. Om de aandacht te trekken zeggen ze vriendelijk Bonjour tegen iedereen die langs loopt. 
Even verderop speelt iemand stukken uit Schindlers list op zijn viool. Mooi. 
Het is nog wat vroeg om uit eten te gaan en gaan daarom nog even naar de boot. We drinken limoncello - zelf gemaakt - en eten er olijven en keiharde droge worst bij. Heerlijk. 
‘s Avonds vinden we in de stad een gezellige pizzeria, San Marino. We kiezen een tafeltje op de overdekte patio. Zo zitten we buiten en toch binnen. Of binnen en toch buiten!? Een adres om te onthouden. Al was het alleen al omdat de patron hier nog begrijpt wat echte gastvrijheid is; als we klaar zijn met eten en ‘liefst contant” afgerekend hebben - en er dus niets meer aan ons te verdienen valt - biedt hij ons nog een drankje aan. Als we vriendelijk bedanken maar vervolgens aan de praat raken biedt hij ons wederom een drankje aan, al dan niet met een kopje koffie. Dat noemen we een gastheer. 
Eenmaal terug op de boot video-bellen we nog een tijdje met Marit in/op Aruba. Ze heeft deze week haar werkvergunning gekregen!!! 🥳🍰🥂 Langzaam wordt deze Makamba een Arukamba. 😁

Het was een vermoeiende dag, dus we gaan op tijd slapen.